Encontros lingoreteiros: Arte e Lingua - Contacontos + obradoiro

> NOTA: Teñen preferencia as persoas inscritas en liña en prazo. Se quedan vacantes cubriranse por orde de chegada no mesmo día da actividade ata completar aforo.1_ Denominación: Contacontos e obradoiros artísticos.

• Breve descrición:

Para que o programa sexa máis atractivo, por unha banda, en cada sesión traballaremos a diferentes artistas galegos/as seleccionados para dar a coñecer o patrimonio cultural galego e a diversidade de propostas que nos atopamos na nosa realidade. E, por outra banda, utilizaremos diferentes espazos de lecer do municipio na época estival.

Na primeira parte de cada sesión, realizarase unha breve e amena introdución de contacontos e narración oral sobre a vida e a obra do/da artista SELECCIONADA PARA CADA SESIÓN co apoio de imaxes das súas creacións máis representativas.  A continuación, desenvolverase un obradoiro de expresión plástica inspirado na obra da persoa protagonista, onde se utilizarán diversas técnicas.

XULIA MINGUILLÓN. Foi a maior de catro irmáns, dous deles falecidos prematuramente. Ela mesma non chegou a cumprir os 60 anos. Transcorreu a súa infancia en Villanueva de Lorenzana, onde o seu pai era farmacéutico. Aos nove anos vai a Burgos, onde empeza a debuxar e a pintar. Os familiares cos que reside trasládanse a Valladolid cando a nena ten once anos. Alí debuxará co seu primeiro profesor, José  Castrocires. Regresa a Lugo en 1923, participa en actividades artísticas e é bolseira pola Deputación provincial, para cursar estudos na Escola de San Fernando. Profesores como Manuel  Benedito, Moreno Carboeiro e  Adsuara terán gran influencia na súa estética. Julia  Minguillón participa por primeira vez nunha exposición en 1933, cun retrato, xénero que cultivou con certa asiduidade e no que foi moi desigual, debido a que realizou non poucos de encarga, para unha burguesía á que tiña que afagar. Concorre á Nacional de Belas Artes ao ano seguinte, cunha composición relixiosa, que é eloxiada por  Zuloaga, e gana terceira medalla. O cadro, titulado «Jesús con Marta e María», viaxa a Estados Unidos e é exposto en diversas cidades. Chega a guerra civil e Julia regresa a Lorenzana, onde permanece ata decembro de 1939, data na que contrae matrimonio co xornalista e escritor Francisco Leal  Insula, bo poeta e entusiasta da pintura como demostrou nas súas etapas de director de Faro de Vigo e de revístaa Mundo Hispánico. Máis dunha vez Julia retratará ao seu marido, que figura na composición «A miña familia», moi amada pola artista e que hoxe está no Museo de Lugo, como a súa obra máis querida e de maior galardón, «A Escola de  Doloriñas».

Ese cadro ou escena familiar non é, con todo, a súa pintura máis  representatova. «A Escola», sinxela, tenra,  magníficamente composta, con estrutura en diagonais, que equilibra o conxunto de figuras, consegue a primeira medalla na Nacional de Belas Artes de 1941. O cadro salta as fronteiras daquela Europa en guerra e exponse en Berlín e na Bienal de Venecia, en 1942. A súa primeira gran exposición persoal -e realizou  poquísimas ao longo da súa vida: soamente tres ou catro- se  inagura en Madrid en 1945. Prosegue a súa intensa actividade, e en 1948 gana o premio do Círculo de Belas Artes e é obxecto dunha homenaxe ao que asisten galegos ilustres, como Castro Gil, Prieto  Nespereira, Risco e García  Martí. En 1949 trasládase a Vigo, xa que Francisco Leal, o seu marido, foi nomeado director do diario Faro de Vigo. É elixida correspondente da Real Academia Galega. Un ano máis tarde é xurado da Nacional de Belas Artes. Viaxa a París en 1952 e en 1953. Realiza exposicións en Vigo e en Madrid e fai numerosos retratos, algún deles notables, como o do seu paisano o escritor Francisco Fernández del Riego, con evidente influencia de Vázquez Díaz, a quen sen dúbida e a distancia, admira, aínda que a súa liña é máis amable e o seu colorido máis suave que o do extraordinario onubense. A  Suramérica vai en 1958. Volve a Madrid, onde reside desde 1961 ata a súa morte.

Participa en numerosas mostras colectivas, ás que sempre prestou o seu concurso. Julia desexa alcanzar a Medalla de honra da Nacional de Belas Artes, pero frústranse as súas aspiracións. Intermitentemente, e mentres as súas forzas permítenllo, continúa pintado ata o seu falecemento, o 20 de agosto de 1965. A obra de Julia  Minguillón figura no Museo de Arte Contemporánea de Madrid, en todos os de Galicia e en numerosos de provincias en España e no estranxeiro. Unha ampla e excelente representación, coa obra que lle deu a primeira medalla, posúea o Museo provincial de Lugo. Hai diferentes etapas e estilos na obra desta artista.

Retratos, composicións de figuras, bodegóns e paisaxes. Probablemente o mellor son as súas paisaxes, xénero que cultivou  tardiamente, pero no que se expresou coa máxima liberdade, sen as limitacións das súas composicións de figuras, onde hai un excesivo  almibaramento, aínda que sempre o debuxo é irreprochable, con alardes de  escorzos e certa tendencia a un  decadentismo case de ballet. Entre os retratos hainos excelentes, está claro; aqueles que non entrañaban o compromiso, digamos  áulico, senón que eran de amigos cuxa personalidade queda patente na pintura. Julia  Minguillón posuía unha técnica correcta e unha paleta quente e ben #elevado. Os seus recunchos de Galicia, campo, montaña, vida rural, teñen esa sinxeleza e sinal do sentido, do auténtico, en verdade emocionantes, con modos impresionistas.

A pincelada é longa, tendida, con  veladuras efectistas de gran beleza. Cando se libera do  academicismo en que militou case sempre, é unha pintora moi emocionante.